RSSHet hoofdstuk armoede, afdeling kinderen
Er moet niet altijd veel gebeuren om mensen uit hun kot, of in dit geval eerder in hun kot en aan hun laptop te lokken. Veel verstandiger dan stroatelupen en de mensen uit hun slaap houden, zegt mijn moralistische moederhart dan, dus presenteer ik u met graagte de volgende discussie.
Naar aanleiding van een toevallige vraagstelling in de gemeenteraad, gevolgd door een stevig debat, stuurde gemeenteraadslid Elke Decruynaere (Groen!) een persbericht in de wereld (en ook naar Gentblogt) over de situatie van de kinderen in Huize Triest-Gemeenschapshuis Tabor. De kranten, waaronder De Morgen en De Gentenaar gingen ter plaatse en spraken met de coördinator Werner Van de Weghe, die de schrijnende situatie bevestigde.
Zelf nog actief in de zone tussen koffie en douche (of omgekeerd) ontvingen we van deze bloggende medemens een oproep… of neen, een opdracht om hier over te schrijven.
Leest u gerust mee:
Ik verslikte me in mijn ochtendlijke pistolet toen ik De Morgen opensloeg en op blz. 2 een relaas onder ogen kreeg van een Gentse organisatie die voedsel en onderdak voorziet voor mensen in nood (voor De Standaard lezers, zie blz. 11). Blijkt dat het aantal behoeftige kinderen pijlsnel de hoogte ingaat. En dat sommige kinderen zodanig uitgehongerd zijn dat ze bevroren brood als dusdanig verorberen aangezien hun honger hen niet toelaat te wachten tot het ontdooid is. Of zelfs vijvers induiken om er de goudvis uit te halen en die binnen te schrokken. Of wat te denken van jonge babies die buiten moeten slapen (het vriest ’s nachts nog hé mensen!).
En dat alles in Gent? Het rijke Gent (met een jaarlijks budget van zo’n 35.000.000 €)? In Vlaanderen, rijkste regio ter wereld? Met een BBP per capita in België van net geen 30.000,- €?
Het is een schande!
En ja, ik weet dat dit men dit moet relativeren. Dat het “maar†om een paar honderd kinderen gaat, terwijl er wereldwijd om de zes seconden een kind sterft van de honger.
En ja, ik weet dat ik hier gemakkelijk typen heb in de warme beslotenheid van mijn bureautje, met een dampende kop koffie als versterking van de innerlijke mens. En dat ik niet eens weet of ik – zo ik in persoon geconfronteerd zou worden met het aanschijn van een hongerlijdend kind – dat kind naar huis zou meebrengen om het zich te daar laten opwarmen, te voeden en te laven en, godgeklaagd, een warm bad te laten nemen, dan wel – gevoed door een ongegeneerd materialisme en een bundel vooroordelen – de blik gauw zou afwenden om ’s avonds in mijn warme nest te liggen woelen, geplaagd door een knagend schuldgevoel, amper gestild door de zielrustreddende aalmoes die ik misschien zou gegeven hebben.
En ik weet zeer goed dat we niet alle miserie uit de wereld kunnen helpen en dat er heel veel andere problemen moeten opgelost worden (dat woekerend onkruid in mijn straat, mijnheer, dat is pas een schande!).
Maar toch. Kinderen die honger lijden. In Gent. In 2008! Het is een schande! Verdomme.
En waarom blijft het zo stil in blogland? Waar blijven onze gevoelige zielen, onze meelevende bloggers, ons op de bres springende schrijversgilde?
Bij deze een oproep aan blogland. Roer die blogtrom! Bericht hierover! Voer op die druk op de politici! Komaan, Michel, Ilse, Els, Gentblogt, Gentse Zwijger, Ivan, Sandra, Tom, Huug en alle andere (Gentse) bloggers die zich bij deze allemaal aangesproken mogen voelen zelfs als ze niet bij name genoemd zijn.
Is deze oproep naïef? Vermoedelijk. Zal het iets veranderen? Waarschijnlijk niet. Maar moeten we op zijn minst proberen om deze schande uit te wissen? Absoluut! Blog erover, nu!
Blog erover, nu! Wij waren nog niet van de badkamer naar onder aan de trap geraakt toen onze eigenste Michel al gevolg had gegeven aan dat bevel. Hoewel, misschien had onze opdrachtgever niet meteen een antwoord als dit verwacht…
kom, weer meelezen:
De situatie, voor zover ik die kan opmaken uit de kranten:
* er zijn stapels Roma in Gent
* die willen zelfstandig blijven en zoeken geen ander werk
* en ze verarmen en raken in de miserie
* en ze kunnen niet bij het OCMW terecht want ze willen zelfstandig blijven
* en dus zitten ze écht in de miserie
* en sleuren ze hun kinderen mee in die miserieEn dus wordt het plots mediageniek om er opnieuw een boompje over op te zetten. Herinnert u zich deze nog?
Ja, ik ben daar nijdig over. Dit gaat niet over België, dit gaat over Slovakije en al die andere landen die nota bene in Europa zitten waar Roma uit weg vluchten.
Bon, er zijn tien kanten aan elk verhaal, en zo ook aan dit: er zijn verschrikkelijke drama’s, en het gaat niet op om een hele groep mensen met één pennentrek te beoordelen alsof ze ook echt maar één soort mensen zijn. Dat is zowat de definitie van racisme.
Maar als we toch aan het verkleuteren en het vereenvoudigen zijn…
Als Gent aankondigt dat er x aantal bedden gratis! ter beschikking zijn van al wie een bijna-doodgevroren kindje heeft, dan zijn er op zeven maand tijd geen 299 kinderen, maar honderd per maand die opgevangen moeten worden. En die hun eten, dekens, speelgoed, medicamenten, maaltijdcheques zullen mogen ophoesten aan wie het ook is waar ze hun geld moeten afgeven dat ze bij elkaar bedelen in de Veldstraat en de Lange Munt, waar ze hele dagen op de schoot van hun moeders (zusters? tantes?) moeten zitten, in weer en wind.
Weerzinwekkende situatie, en symptoombestrijding gaat er niets aan doen. Oh, en nét iets te moeilijk om een Chris Dusauchoit voor warm te laten lopen, natuurlijk: los maar eens op, het probleem van Roma en racisme en migratie en de vicieuze cirkels die daar allemaal mee te maken hebben.
Catch-22. En, mutatis mutandis: dit is als onderhandelen met terroristen. Het is niet omdat ze kinderen gijzelen dat plots alles mogelijk moet worden.
Soms is het beter om over een probleem te zwijgen, vind ik, als er niets constructiefs te zeggen is. En doet men meer verkeerd met spreken dan met zwijgen. Het probleem is oplosbaar, zowel in de dagelijkse praktijk als in het groter beeld. Maar het wordt zoveel moeilijker als daar in de media punten over gescoord moeten worden. Zelfs als dat niet de bedoeling was–en ik hoop, vermoed, hoop van harte dat het niet de bedoeling was–dan is het dit nu wel geworden.
En natùùrlijk is er de rol van de oppositie, en uiteraard is het erg, en natuurlijk heeft iedereen recht van spreken. Maar toch.
[daar staat nog eens helemaal nà à st dat ik lijfstraffen zou invoeren voor ouders die weigeren geholpen te worden, en dat ik mijn jaarloon zou afgeven als ik daar kinderen mee zou kunnen redden, en dat ze van mijn part allemaal bij ons thuis mogen komen slapen en eten en televisiekijken en spelen—vier of tien, zó een verschil is dat ook niet]
[en daar staat ook naast dat ik wel degelijk iets zou willen doen, praktisch. Voedsel inzamelen? Kledij? iets?]
[was het u al opgevallen dat het een complexe zaak is?]
Het is te zeggen: M opent zijn betoog vurig en geïrriteerd om in de slotsom tot de vaststelling te komen dat het niettemin wel gepast zou zijn om iéts te doen voor die kinderen. En misschien denken vele burgers er zo over, wat ook hun politieke overtuiging moge zijn. En u? Overstijgt dit thema de gewone polemiek over de Roma? Zou u ook iets doen, zo ja, wat? Zo neen, waarom niet, by all means? En wat denken de mensen van het stadsbestuur en het OCMW? Is hulp op korte termijn mogelijk, en vooral: is er een (menselijke of institutionele) Chris Dusauchoit onder ons??
Zo, kijken of we geen warme truien liggen hebben. Alweer dat moederhart, onvermijdelijk dwingend, doch dat is terzijde.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Hier dus de auteur van de originele oproep. Toen ik deze morgen dit nieuwsbericht las, my heart just skipped a beat. Zelf vader zijnde van een jong dochtertje beeldde ik me de situatie in dat ik haar niet zou kunnen voeden, hetgeen me absoluut revolteerde.
Vandaar mijn oproep. Ik blijf erbij: wat de redenen, achterliggende motieven en/of manupilatie ook moge zijn, het is en blijft een schande dat er in Gent kinderen zijn die honger lijden.
Ik ben daarbij misschien wel naïef, doch weet ook wel dat er “circuits” van bedelaars bestaan die op walgelijke wijze misbruik maken van de goedheid der medemens. Daarbij scoort een hond en/of een kind beter en verhoogt het de inkomstenstroom. Nee, ik ben niet zo cynisch, zij denken zo. Ik zie het iedere dag aan de Louizalaan alwaar jonge vrouwen met levensloze kinderen de ganse dag zitten te bedelen. Mooi begin van een bestaan op deze aardbol! Tot zover kan ik dus met Michel meegaan. Enige voorzichtigheid is hier effectief op zijn plaats.
Doch dit neemt niet weg dat er kinderen zijn die honger lijden en dat is onaanvaardbaar.
Daar moet iets aan gedaan worden! En nee, daarbij is het niet de bedoeling dat Gent de vluchthaven wordt voor alle Europese Roma. Ik vraag hier niet om de deuren wagewijd open te zetten, doch wel om een oplossing te vinden voor de kinderen die nu, vandaag, aujourd’hui honger lijden.
Een paar denkpistes:
- inventarisatie van het probleem;
- identificatie van het probleem: hoeveel mensen zitten echt in de miserie, hoeveel worden ge/misbruikt?;
- keiharde aanpak van diegene die achter het circuit zitten (strenge straffen aub!);
- begeleiding van diegene die het slachtoffer zijn;
- organisatie van noodvoedselhulp en noodopvang voor de echte behoeftigen. Géén geld, want dat zou maar mensen lokken. Gewoon een dak boven hun hoofd, wat warmte en water, basic doch gezond voedsel. Spartaanse doch menselijke leefomstandigheden. Zeker voor de kinderen.
- geen politieke recuperatie aub.
En u? (ja, ook u, Michel!)
Tja. De symptomen zouden we, denk ik, theoretisch zelfs niet mógen bestrijden, of we lokken nog meer misbruik aan. Maar zoals ik zelf geëindigd was: ik *wil* iets aan doen. Op dit ogenblik zijn er kinderen (mensen) in de miserie, en dat kà n gewoon niet.
Dekens? Eten? Restos du coeur, is er iets in die richting te zoeken?
Het probleme is zo enorm veel groter dan enkel Gent, dat het inderdaad redelijk zwak zou zijn om er een Gents poplitiek steekspel van te maken. En ik kan me met de creatiefste wil van de wered op dit ogenblik geen echte oplossing voorstellen, behalve dan naar de bronnen van de miserie op zoek te gaan.
En dan komen we al heel snel, denk ik, in grote verhalen van “meer Europa” en “meer onderwijs” uit–zowel ginderachter als bij ons. Dat debat moet óók gevoerd worden, op alle mogelijke niveaus: regionaal en internationaal.
Maar eerst hier iets aan doen. Tegen de theorie in, maar met het hart mee.
Huize Triest heeft maar 16 bedden, lees ik net op de informatierijke site. Zij doen ook aan een vorm van voedselbedeling. Er zijn nog meer organisaties in Gent die dit doen, en ik ben er zeker van dat die globaal allemaal meer helpende handen, logistieke en materiele steun en zo voort kunnen gebruiken. Is er ergens een punt op het net waarop al de plaatsen waar aan voedselbedeling en nachtopvang gedaan wordt (zonder onderscheid) terug te vinden zijn?
Dat stond al in de blog van Elke: http://www.beschikbareopvanggent.be/
Deze toestand bestaat nu toch al jaren.
Vroeger mensen van bij ons, nu mensen niet meer van bij ons, maar ook mensen, vrouwen, kinderen, zieken, gehandicapten…..
Is het de taak niet van de OCMW om die mensen te helpen, of zijn er dergelijke reglementen die soms stokken in de wielen steken?
Ik denk daar dagelijks aan als ik die vele bedelaars in de Veldstraat, Donkersteeg, Lange Munt tegenkom. Die ergeren mij, maar wel te onrechte. En die rijen op de Oude Houtlei, in de Komijnstraat bij Poverello, of tot einde maand bij Bloch…. wij weten wat er hier moet gebeuren, maar kunnen we de oorsprong van het kwaal remmen of stoppen?
Blijvende vraag
Ik vind dat zo een cliche ,wij zijn zooooo rijk,wel ik niet en ik moet mij aan de regels houden ,dus zij ook.Dat probleem moet in hun land aangepakt worden door ons .En die arme congolese vrouwen die misbruikt worden wat doe je daar aan?Die geraken hier niet.Ik zou ze vooral stimuleren in hun land te blijven en hun voordelen daar te geven van hier uit,ik maak gerust mijn kasten dan leeg !!!
Zo schrijnend…
En die ouders mogen dan misschien een stuk zelf verantwoordelijk zijn voor hun toestand, die kindjes zijn het niet. Kansarmoede tot de tiende macht, als je in zo’n gezin geboren wordt.
Ik word er zo droevig van. En wil ook wel iets doen, maar wat? Neemt Gentblogt hier een initiatief?
iemand die zijn “heimat” verlaat om in gent op straat te komen leven, heeft een hele weg afgelegd.
vanuit ons welgevoed lijfje, warm huisje, ok. met de nodige zorgen voor afbetalingen, staan we erbij en kijken ernaar.
de geschiedenis van de roma, vooral omdat ze is blijven duren, nadat er ook een paar honderd duizend in de gaskamers zijn gegaan, is mensonterend.
zij hebben geen land gekregen. uitgestoten door iedereen.
en dan krijg je natuurlijk problemen.
om te overleven, doen ze alles.
wie als vader of moeder kan hier op gentblogt zeggen dat wanneer hij echt geen nagel meer heeft om aan zijn gat te krabben, niet in de gb. iets zou pikken voor zijn kind? nee? schaam je. ik wel.
van welke filosofische overtuiging je ook bent, waar in de wereld je ook woont, geen mens laat een kind zomaar achter. wij zijn het verleden, zij de toekomst.
dan kan men nog beloven dat er geld op het einde van het jaar zal vrijkomen, ok., ik stel voor dat die mensen hun kinderen dan ook zolang geen eten geven.
ik zie hier de bedelaars, de ouden van dagen, gehandicapten, met hun bekertje staan.
doe onze westerse wereld, dat landje van overvloed eer aan, en laat geen mensen op straat verhongeren.
wees gerust, de eerste dode in gent komt hier op het nieuws, en ik zal het weer moeten uitleggen in de studio.
positief, na een paar interventies en artikels, is wel dat 40% minder, dan voorzien, mensen van wenzhou, naar het buitenland zijn vertrokken.
Schrijnende toestanden bij Gentse Romakinderen
Waarom slaagt niemand er in die mensen te overtuigen dat hier blijven geen oplossing is en ze in een nooit op te lossen spiraal terecht komen. Natuurlijk moet hier menselijkheid spelen, maar als de oplossing het probleem verlengt, is het ver van een ideale aanpak. En in tegenstelling wat sommigen beweren, is dit dus wel een politiek probleem met evt. ver strekkende gevolgen als er geen adequaat antwoord op komt.
Roma’s worden overal verteld dat blijven geen oplossing is, vrees ik.
De Roma leven al eeuwen hun eigen leven in de vrijheid waar ze al eeuwen zelf voor kiezen. De vraag is of je dan van een problematische situatie kan spreken. Die mensen zijn toch gelukkig zoals ze zijn? Het staat hun toch vrij om te werken, zich te verenigen, en mensen op te leiden tot onderwijzer, verpleger of advocaat? Elk van ons maakt zijn eigen geluk. Of wordt het probleem moedwillig op de spits gedreven?
De Roma leven blijkbaar tussen twee werelden: één in hun thuisland waar ze wel functioneren en één hier waar ze niet functioneren. In de ene wereld hebben ze een inkomen, een thuis en huisraad. Een wereld waar je goedkoop kan leven. Een wereld waar sommige bewust kiezen voor overleven i.p.v. leven. Een wereld waar je generatie na generatie kiest om niet de taal van je buren te spreken zodanig dat de Roma zelfs elkaar niet meer verstaan. En wat nog? Als ze verkiezen om al duizend jaar zo leven? Welk OCMW kan 20 miljoen mensen een taal, een opvoeding, zelfrespect en westerse waarden cadeau doen? Geen enkel.
Wil een Roma 185 dagen hier wonen dan moeten we een Belg vragen om 185 dagen zijn huishuur te betalen. Want deze Roma zullen noch de eerste dag, noch de 185ste dag voldoende aangepast zijn om hier te leven en te werken. Wil één Roma gezin 620 dagen hier leven dan moet één Belgisch gezin 620 dagen hun eten en huur betalen. Want na 620 dagen zal dat Roma gezin langs geen kanten ingeburgerd zijn. Het probleem stelt zich messcherp op alle aspecten: als een Roma op tien jaar tijd 0 dagen werkt dan betaalt hij 0 dagen huishuur, 0 dagen sociale lasten en 0 dagen belastingen. Dat wil zeggen dat een Belg hem 365 dagen op 365 dagen voorziet van alles wat hij nodig heeft.
Of ze keren terug naar hun geboortestreek, maar die schande willen we hem besparen. Want ze hebben alles verkocht om zich hier te vestigen. Als ze inderdaad alles kwijt speelden dat is dat voor rekening van diegene die hen naar hier bracht. Ik vrees dat hier een andere waarheid speelt die men ons niet vertelt: die van de criminaliteitscijfers. En dat is het echte probleem. Als ze een kind honger heeft gaat het eerst en vooral bedelen of stelen. De Roma kennen de weg naar de hulpverlening en naar de maaltijden en de voedselpakketten maar al te goed. Het enige wat ze zeker niet zullen doen is een vijver induiken om vissen naar binnen te schrokken of bevroren brood verslinden. Dat is te zot voor woorden. Ik vrees dat de enige schuldigen hier de zogezegde hulpverleners zijn. Als dit waar is dan heeft iemand dat kind zodanig uitgehongerd dat het een vijver inspringt en dan is die persoon schuldig en dan moet hij of zij veroordeeld worden voor kindermishandeling.
Het verhaal van de Roma is wellicht een verhaal van leven buiten de beschaving en de maatschappij, een verhaal van eeuwenlange onaangepastheid en armoede. Een verhaal dat wij nu ijskoud op ons bord geserveerd krijgen. Onze Westerse wereld is gericht op competitie en heeft enkel tijdelijke oplossingen: gedurende een beperkte tijd mensen ondersteunen tot ze er weer bovenop zijn, tot ze er in slagen om weer zelfstandig aan de slag te gaan. Maar Roma die de taal niet spreken, geen 40 uren week kloppen, hun kinderen niet naar school sturen en zich niet inpassen in structuren hebben hier geen enkele toekomst. Nu niet en morgen niet.
Ik vrees dat dit ongelooflijk pessimistisch is, maar helaas redelijk dicht bij de waarheid zit.
Om het melig te zeggen: wat baten kaars en bril? En om het discours helemaal afgrijselijk (maar daarom niet onwaar) te maken: moeten we mensen die niet willen geholpen worden, die hand na uitgestoken hand weigeren, voorrang geven boven mensen die het óók nodig hebben, en die wél willen geholpen worden?
Moeten mensen die al jaren op een wachtlijst staan voor een sociale woning — bejaarden, eenzame mensen, gehandicapten — daar dan allemaal plaats voor ruimen?
[maar ook dà t neemt niet weg dat er iéts moet gedaan worden, natuurlijk]
Daar heb je misschien gelijk in, maar hetgeen dat alles verandert is dat daar kinderen in betrokken zijn, vind ik. Kinderen die geen keuzes maken, maar de keuzes van hun (voor)ouders voorgeschoteld krijgen.
Er bestaat nog steeds zoiets als het verdrag inzake de rechten van het kind en dat is naar mijn mening één van de belangrijkste leidraden in deze en die is door ons land ondertekend. Als daar tegen gehandeld wordt, dan is het de taak van een maatschappij om die kinderen te beschermen. Recht op voedsel? Op bescherming? Op sociale zekerheid, een toereikende levensstandaard? Recht op bescherming tegen economische uitbuiting?
Wij staan overtredingen gewoon toe, blijkbaar. Met als argument: dat is nu eenmaal hun cultuur. Moeten we ons misschien eens durven afvragen of dat een afdoend argument is om de ogen te blijven sluiten?
Ilse,
Als we echt verplicht worden om de ogen te openen, wat zien we dan? Uitbuiters die Roma naar hier halen, mensen die hier samen met hun kinderen leven als sukkelaars. Uitbuiters van ik weet niet wat, noem het uitbuiters van menselijk leed in al zijn vormen.
Of noem het ellende als een artistieke expressie.
Die kinderen worden tentoon gesteld en worden gebruikt als een excuus om de hele gemeenschap te herbergen. Maar we vergeten dat die miserie eerst gecreëerd wordt en pas dan geëxposeerd. en dat is de misdaad.
Ilse, hoe bedoel je dat in eventuele maatregelen? gedwongen interventie van de overheid in die rorma-gezinnen? het weghalen en plaatsen van die kinderen onder overheidstoezicht zodat ze degelijke huisvesting, opvoeding en vooral oplieding krijgen? ‘overtredingen’ ja, praktisch gezien lijken mij er weinig sancties mogelijk, tenzij idd die gedwongen plaatsing voor zover die realistisch is
verder stel ik me vragen bij die ‘kindermishandeling’, als ik die ‘levenloze’ peuters in de armen van de bedelaars in de straten zie…drogeren ze hun kinderen die soms van die opgezwollen gezichtjes hebben :s
Eerlijk? Ik ga banvloeken over mij heen krijgen, ik weet het, maar: neem die kinderen af van die kindermishandelaars. Steek ze in onthaalgezinnen. De enige manier om die ellendige cirkel te doorbreken.
Het is nu eenmaal hun cultuur, zeker dat. Maar net zoals vrouwelijke besnijdenis niet kà n in België, zo zou dit ook niet mogen kunnen.
De mishandelaars zijn de ouders, de grootouders, de omen, de tantes, de oudere broers en zussen. Verwijder dié uit de vergelijking en geef de kinderen een kans.
Maar wacht, dat kan ook niet, natuurlijk. Catch-22.
Michel,
We naderen de kern van de zaak.
Die kinderen zijn perfect gelukkig daar in hun Roemeens of ik weet niet wat voor dorp. Met Roemeense vriendjes en dorpsgenootjes in een Roemeense leefgemeenschap.
Maar voor sommigen zijn kinderen niet meer dan een lucratieve broodwinning. En kinderen, excuseer mij de uitdrukking, kunt ge te voorschijn toveren gelijk konijnen uit een hoge hoed. Een onuitputtelijke bron van inkomen.
Vandaar dat er twee mogelijkheden zijn: ofwel tref je de uitbuiters (inclusief jouw suggestie) ofwel stuur je de uitgebuiten terug. alleen zo komt de boodschap over.
Het scheiden van kinderen van hun ouders is (van uit mijn cultureel benaderingspunt) iets dat bij mij afkeer oproept. Anderzijds, het is een eeuwenoud gegeven dat ouders die in armoede leven hun kinderen afstaan, al is het tijdelijk, niet omdat zij ze niet moeten ‘hebben’, maar wel omdat ze willen dat hun kinderen overleven. Ik denk dat ik dat zou doen ja, als ik geen onderdak noch voedsel had voor mijn kind, het is de consequentie van ouderliefde. In dit land worden mensen die hun kinderen eten noch onderdak geven vaak uit de meeste van hun ouderlijke rechten ontzet, of minstens worden kinderen tijdelijk of langer geplaatst om hen te redden van een dergelijke situatie. Dat dit weinig gedaan wordt met bedelaarskinderen getuigt in wezen van gebrek aan respect voor die kinderen. Die kinderen plaatsen door een beslissing van de jeugdrechter kan de ouders dwingen zich aan een aantal regels te conformeren als ze hun kinderen willen zien, bezoeken, of terug zelf willen opvoeden. Misschien. Want gemakkelijk praten is het altijd, I know.
Kinderen hebben (uiteraard) recht op (hun) ouders. Maar ook ik heb, als ik weer eens bedelaars met kinderen zie zitten, de neiging om te denken van deze “af te pakken” en in pleeggezinnen onder te brengen :
- ze moeten tenminste niet in weer en wind liggen/zitten bedelen;
- ze kunnen naar school;
- de overheid moet (naar de ouders toe) een signaal geven dat dit misbruik van kinderen onaanvaardbaar is.
Let wel : ik zeg niet dat het in se slechte ouders zijn omdat ze hun kinderen meenemen op bedeltocht. Hopelijk weten ze idd niet beter. Maar daarom moeten we het nog niet toelaten als gmeenschap dat kinderen in een dergelijke situatie komen te zitten.
Een deel van oplossing, niet op Gents niveau, maar wel op Belgisch niveau, zou zijn dat België de nieuwe Europeanen toelaat om hier te werken. Momenteel bestaat voor hen reeds het vrij verkeer van personen, maar nog geen vrij verkeer van arbeid. In tegenstelling tot wat iedereen denkt, mogen al die Polen niet zomaar hier komen bijklussen in de bouw. De regels zijn zeer strikt, en tenzij je het geluk hebt ginder geronseld te worden door een west-europese firma, mag je het vergeten. Tenzij je natuurlijk als zelfstandige (loodgieter?) aan slag gaat. Laat die mensen op een deftige manier aan inkomsten raken. De rest volgt (hopelijk) wel…
beste guido en michel, ergens zit er een tikje waarheid is jullie verhaal. maar:
voortgaand op wat ik ter plaatse heb gezien, roemenie, bulgarije en macedonie, niet op hotel, maar rondtrekkend in een zwerfwagen, is wel anders.
roma zijn volledig buiten de samenleving geplaatst, ook in communistische tijden. kinderen werden niet op school toegelaten, medische hulp ontbrak, regulier werk onbestaande.
en dat is al eeuwen zo: zij zijn immigranten, zwervers, ongewenste elementen. hun oorsprong is nog altijd niet duidelijk.
tussen de honderden die ik ontmoet heb, was er een met een job: tv.regisseur. niemand wist dat hij roma was, want als baby geadopteerd. hij zei me: als ze het weten, vlieg ik op straat.
mijn vader heeft ze bezocht. zelf van 40 tot 45 in een strafkamp gezeten, zijn conclusie: in zo’n omstandigheden verlies je elke menselijk zelfwaarde.
huisraad? spelen met de andere kindjes? jullie hebben duidelijk nooit iets ervan gezien.
bv.varna aan de zwarte zee. het jaar schiet me nu niet te binnen, en mijn herdenkingsvlagje ligt in belgie. er is een internationaal kampeerderstreffen, duizenden van over heel de wereld komen dan. alle roma in de iets noorderlijke dorpjes krijgen houten huisjes, type tuinhuis. hun bezittingen, meestal een hoop rommel vernietigd. alles mooi opgeruimd. na het feest, die toeristen weg, de roma buiten, de bulgaren erin als vakantiehuis.
dat gaat ginder nog altijd zo. dus ik ben niet verwonderd dat die, als europeaan, niet vergeten, naar belgie komen.
het is natuurlijk zo dat de oplossing in die landen zelf ligt, nogal duidelijk, en dat gaat gent niet oplossen. misschien lost dat zich op gewoon door de grotere welvaart. maar tegen die tijd, zijn die kinderen ouden van dagen, als ze nog leven.(de levensverwachting van de roma ginder ligt op 38 jaar)
in gent is een poezenboot, opvang voor alle mogelijke beesten, nuttig, maar opvang voor zwerfmensen?
of je die kinderen moet afpakken? daar heb ik mijn twijfels over, je moet dan ook de vrouwen steriliseren, want eentje kwijt, vlug een ander. het is het enige dat ze hebben.
oh ja, mensensmokkelaars hebben ze niet nodig, geld hebben ze niet, dus uitbuiters, ik zou niet weten of het moeten gentse huisjesmelkers zijn.
die georganiseerde bendes zijn andere, hoofdzakelijk albanesen, zien er in de ogen van de mensen hetzelfde uit. ze zien ook geen verschil tussen de tientallen chinese volkeren, koreanen japanners en vietnamezen: allemaal spleetogen.:)
dat ze daar iets voor doen, en dat heeft niets met links of rechts te maken, maar gewoon met menselijkheid.
Ik ben het gewoon van bedelaars te zien zitten in Brussel. Het feit dat je dit gewoon geworden bent, doet op zich al vragen rijzen.
Mijn rationeel principe is om nooit geld te geven in de hoop dat als iedereen dit principe volgt, ‘het speciaal naar hier afzakken om te bedelen’ ontmoedigd wordt. Maar mijn hart heeft goesting om toch iets te geven. Zeker als er een kindje bij is, vind ik het moeilijk en overtreed ik soms mijn eigen principe. Daarna vergeet je het kindje terug. Waarschijnlijk heb je op dat moment je schuld- en/of schaamtegevoel afgekocht.
Natuurlijk moet er een structurele oplossing komen in het thuisland van die mensen. Hebben die mensen nog wel een thuisland als ze al jaren overal rondzwerven? Kunnen zij geen statuut verwerven? Ergens, waar dan ook, waarom niet hier, zodat ze mogen werken.
Maar ondertussen zitten ze hier wel.
Zoals e-Mino stelt: ik mag er niet aan denken dat ik mijn kind geen eten of bed kan verschaffen of ik zou knettergek worden. Dat denk ik ook altijd als ik miserie op het nieuws zie.
Hoe ga je hier als individu mee om? Natuurlijk moet je ‘het volk leren vissen in plaats van vis geven’ maar ondertussen zit je met een nood aan acute hulpverlening.
Het is zo triestig ironisch dat laaggeschoolde vacatures niet ingevuld geraken. En dat zoveel voedsel weggegooid wordt door supermarkten, restaurants en dergelijke. En natuurlijk weet ik dat het niet zo simpel is dat je kan zeggen ‘laat ze hier werken en de resten van onze overconsumptiemaatschappij opeten’.
Feit is dat volgens mij heel wat mensen iets willen doen of geven maar dat het geen verloren moeite mag zijn.
Ik geloof helaas niet dat hiervoor een oplossing bestaat. Maar het feit dat verontwaardigd gereageerd wordt en het aanvoelen dat veel mensen toch ‘iets’ willen doen, vind ik een hoopvol begin. Ik hoop dan ook ten stelligste dat- zoals Els zegt – een ‘Chris Duchausoit’ zijn/haar nek uitsteekt en velen erop zullen ingaan.
Verder hoop ik dat (re)akties uit andere steden dan Gent volgen en dat vanuit de mensen een druk op de overheid kan ontstaan. Zal ik nog maar wat verder dromen?
Goed gezegd, Georgina!
Verontwaardiging is heel goed. Hulp ook. Maar er moet toch ook ‘ns nagedacht worden over de omkadering van de Roma’s. Maatregelen misschien tegen de het ontuig dat ze naar hier gelokt heeft met valse beloften. En ook ‘ns wat realiteitszin bij goedbedoelende actievoerders. Vanochtend in DeMorgen beweert er een dat de moeilijkheden van de Roma en hun kinderen te wijten zijn aan de stadsrenovatie die kraakpanden en stadskankers probeert te saneren. Dat soort kromredeneringen kan iedereen wel missen. Stadsrenovatie is goed voor het grootste deel van de Gentse bevolking. Dat panden illegaal gekraakt worden en dat het stadsbestuur dat in grote mate zelfs gedoogd heeft, is een toestand die niet kan aangemoedigd worden, hoogstens hier en daar wat aanvaard. (En ja, de huiseigenaars hebben daar een verantwoordelijkheid in, ik ga ze niet verdedigen). Maar een beetje nauwgezet blijven in een analyse is toch ook wel handig.
Het lijkt alsof de Roma hier in de reacties vooral als economische migranten beschouwd worden. Houdt iemand er rekening mee dat ze in ‘eigen land’ (voor zover ze dat hebben) vaak niet geliefd zijn en slachtoffer van racisme? Roma werden al vaak teruggestuurd naar hun ‘eigen’ land, waar men hen niet meer wilde binnenlaten, om vervolgens terug naar België gestuurd te worden.
Wat betreft werk zoeken: de ‘paarse kaart’ voor buitenlanders die zelfstandige willen worden is de makkelijkste/enige (?) manier voor hen om hier de eerste maanden legaal door te brengen. Met een paarse kaart kunnen/mogen ze niet als werknemer aan de slag.
Het probleem ligt dus deels bij het racisme de ‘thuislanden’, en deels bij het systeem van verblijfs- en arbeidsvergunningen voor buitenlanders in ons land.
Ik ben allesbehalve specialist in deze materie, ‘t kan zijn dat ik mis ben, maar ‘k ben zeker dat bovenstaande zaken onderdeel uitmaken van het probleem… En lijken in de huidige blogdiscussie over het thema nergens aan bod te komen… (?)
Ik meen dat we daar wel naar verwezen hebben. Zeker Els (kijk maar hierboven) en ook ikzelf in mijn gelinkte post op mijn eigen blog, met zelfs een foto van een Roma-demonstratie voor de ambassade van Slovakije in Gent.
Je hebt gelijk. Die link had ik nog niet aangeklikt toen ik reageerde. En in Els haar reactie had ik ‘overal’ misbegrepen als ‘overal in België’…
Hier een artikel dat ik in 2006 schreef over de Roma in Gent: http://www.weliswaar.be/dyn/pdf/286.pdf
Ik zou als belg ook graag een betere woning krijgen ,ik sta al vier jaar op aeen wachtlijst.Ik zou die mesensn in een opvancentrum plaatsen en geen woonrechten geven.Laat dan het eten dat overal teveel is daar naar toe gaan.Menslievendheid is onderdak geven eten en drinken meer niet .Geen rechten waar wij hard moeten voor werken ,wel een sociaal schuilen om op adem te komen en dan terug naar hun land.
Dat is net iets dat ik wou schrijven: ik heb al mensonteerende huizen gezien waarin Belgen wonen !
Het ene sluit het andere niet uit: behoeftige Belgen moeten geholpen worden, buitenlanders in nood die hier verblijven ook!
In naam van de menslievendheid, die geen nationaliteit mag kennen.
het zal wel zijn. Dat “als zij het krijgen, krijgen die van ons het niet” is een redenering die ik echt niet kan begrijpen.
Het is juist dat veel Roma gezinnen hetland van herkomst ontvluchten omdat ze daar het slachtoffer zijn van racisme ( wat ik kan het u verzekeren soms heel ver gaat) Veel van deze mensen hopen hier hun kinderen een toekomst te kunnen geven , ze doen hun best om hen Nederlands te laten leren . Die kinderen zijn vaak meer gemotiveerd dan andere allochtone kinderen die hier geboren zijn . Maar ze krijgen hier vaak niet de kans om een leven op te bouwen want “racisme” is geen reden om een verblijfsvergunning te verkrijgen : dus mogen ze ook niet werken en worden ze tijdelijk (vaak veel te lang)in onzekerheid gelaten over het feit of ze wel of niet hier de kans zullen krijgen een toekomst voor hun gezin op te bouwen.Elke week wachtend op de “brief” die misschien zal komen om te zeggen dat ze toch mogen blijven ,ondertussen krijgen ze al brieven toegestuurd van advokaten die zich blijkbaar “specialiseren” in het bepleiten van verblijfsvergunningen voor Roma’s (met natuurlijk een vooraf te betalen som…) Uit wanhoop vluchten veel Roma gezinnen naar Engeland waar hen een rooskleuriger beeld voorgeschoteld wordt ,daar zullen ze mogen werken . Vaak blijkt na een tijd dat de werkelijkheid ook daar anders is dan het voorgespiegelde beeld .
Ik zie ook geen oplossing maar zoals de toestand nu is ,is het schrijnend .