Gentblogt

Kinderopvang: de doorstart

vrijdag 4 april 2008 13u29 | Wouter | 2 reacties
Trefwoorden: kinderopvang.

Bijna een jaar geleden startte Gentblogt zijn proefondervindelijke reeks over kinderopvang om aan de lijve te kunnen vaststellen hoe erg het nu precies gesteld is met dat gebrek aan plaatsen in het Gentse. Twaalf maanden nadat we hier voor het eerst ons relaas deden over de zoektocht naar een geschikte plek voor dit kereltje kunnen we verslag uitbrengen over een tweede zoektocht. Eentje die bij aanvang te catalogeren leek in de categorie ‘mission impossible’.

Onze mission impossible bestond erin om een onthaalmoeder te vinden die op zeer korte termijn – vanaf april – een tegen dan acht maanden oude spruit kon opvangen. Ides ging sinds eind november naar een mini-crèche (om en bij 20 kindjes) maar werd jammer genoeg om de haverklap ziek: vijf maag-darmontstekingen, baby-astma, windpokken en laatst nog vond een virale infectie de weg naar zijn linkerknie. Het advies van de kinderarts evolueerde navenant: van “normaal tijdens de eerste weken in een crèche”, naar “te wijten aan de lage weerstand rond de vijfde maand” tot “trop is te veel, het is geen slecht idee om een plek met lagere infectiedruk te zoeken”. Een plek met minder kindjes dus en dat bracht ons bij de zoektocht naar een onthaalouder. Binnen de maand te vinden, want zolang kregen we via een doktersbriefje hulp van de opvangdienst voor zieke kinderen van Reddie Teddy. Een dienst die trouwens fantastisch werk levert, hebben we als ervaringsdeskundigen intussen kunnen vaststellen.

Een speld in een hooiberg. Dat was de eerste gedachte die door ons hoofd schoot. Vorig jaar hadden we ruim acht maanden voor we opvang nodig hadden de hele zwik crèches en onthaalmoeders gebeld in de regio Gent/Sint-Amandsberg/Gentbrugge/Ledeberg. Het leverde ons toen drie schamele adressen met een vrije plaats op. Rondbellen met de vraag naar plaats binnen enkele weken leek ons gekkenwerk, maar toch viel de oproep niet in dovemansoren.

De dringendheid van onze vraag en de medische achtergrond ervan zette heel wat onthaalmoeders – ook zij die niet meteen plaats hadden – aan om mee te helpen zoeken naar een oplossing. Adressen van collega’s, van nieuwe starters, gaatjes in hun agenda die we eventueel konden gebruiken als we meerdere plaatsen zouden combineren. Maar zelfs dat was niet nodig: we vonden in no time een voltijdse plaats bij een in oktober gestarte onthaalouder in Gentbrugge. We hadden daarnaast nog enkele andere opties en hoefden zelfs niet buiten onze eigen regio te gaan zoeken (het plan B).

Behalve de tevredenheid omdat we zo snel een oplossing konden vinden, blijft vooral hangen dat er een grote kloof gaapt tussen de timing van ouders enerzijds en die van crèches en onthaalouders anderzijds. De meeste ouders in spe gaan een half jaar voor de geboorte en negen maanden voor ze opvang nodig hebben op zoek naar een plaats. De meeste adressen die wij in onze tweede zoektocht kregen, bestonden negen maanden terug nog niet en zouden vandaag wellicht negatief antwoorden op de vraag of ze over negen maanden plaats hebben. Het is een probleem dat enkel op te lossen is met een gezond structureel overaanbod aan plaatsen, maar dat is momenteel nog een vette utopie. Tot dan blijft de troost dat ouders die niet meteen opvang vinden nooit moeten wanhopen.

© 2008 GENTBLOGT VZW