RSSDe vrouw die de horizon bereikt heeft
Het is lang geleden dat Herman Brusselmans nog iets voor theater heeft gedaan. Al van de Canadese Muur met Tom Lannoye, toen hij nog een mooie jonge god was. Dirk Pauwels van Campo vond het welletjes en bestelde een monoloog voor zijn dochter. Gedurfd is het minste wat je kan zeggen, want Brusselmans is niet meteen een lieverdje. Maar ook Lies Pauwels mag je niet onderschatten. Op de site staat: “Lies Pauwels ging zelf met de tekst aan de slag”. Het doet meteen het ergste verwachten over die tekst, maar uit de interviews lijkt het wel mee te vallen. Het stuk kreeg op voorhand al de nodige aandacht en ik was extra benieuwd. Soms vind ik Brusselmans geniaal, soms vind ik hem verschrikkelijk. Nooit iets ertussen, altijd het één of het ander.
Het was woensdagavond dan ook even spannend in Campo Nieuwpoort voor de première van de nieuwe voorstelling. Tijdens het aanschuiven naar een zitplaats kregen we al een blik op de scène. Of misschien beter achter de scène: Lies Pauwels maakt zich klaar, voor een tafel met spiegel zoals je die in de backstage ziet op de tonen van In the winter van Janis Ian. Ik had het nummer nog nooit gehoord, maar de dramatiek paste perfect bij de setting. Op scène was er ook nog een keukentafel en kastjes, een enorme rommel op de grond.
Lies Pauwels sprak ons aan: “Ik ben een eenvoudige huisvrouw, nee, u gaat zeggen: jij bent de actrice Lies Pauwels, dochter van de theaterdirecteur Dirk Pauwels.” De toon is meteen gezet. In de proloog leren we haar als actrice beter kennen, weliswaar fictief. In het middenstuk maken we kennis met haar personage Vera Van de Velde en in de epiloog wordt een tip van de sluier opgelicht en zien we hoe het stuk tot stand is gekomen. Herman Brusselmans en Lies Pauwels kenden elkaars werk niet, ze werden aan elkaar voorgesteld en het resultaat mag gezien worden.
Vera is een eenvoudige huisvrouw uit Patershol, getrouwd met Nkonko, een zwarte man en twee kinderen. Ze sukkelt met haar midlifecrisis en heeft haar portie miserie al gehad, zodanig dat ze bijna de horizon bereikt heeft. Het verhaal is absurdistisch van begin tot einde, dit zorgt uiteraard voor de nodige hilariteit. En zoals we dat van Brusselmans kunnen verwachten springt het verhaal van de hak op de tak. Er werd dan ook meermaals luid gelachen. Er passeert als eens een poes, een kut en andere plattigheid maar het werd niet vulgair. En ook de collega-schrijvers, eentje in het bijzonder, werden niet gespaard. Nkonko werkt namelijk als bodyguard voor Dimitri Verhulst.
Lies Pauwels is een fantastische actrice, op bepaalde momenten had het veel van stand-up. Al beweert Brusselmans dan in het interview dat hij een hekel aan het genre heeft. Als toeschouwer word je wel wat op het verkeerde been gezet, vind ik. Een monoloog kan nogal saai zijn om naar te kijken, maar door de combinatie van het scherm met de scène werd het dynamisch. Bovendien kregen we soms instructies van de schrijver te zien, waar Pauwels haar voeten aan veegde. Haar voeten wassen op scène terwijl ze een Vlaamse klassieker zingt. Het wassen kregen we niet te zien, de eigen versie van een aantal Vlaamse klassiekers wel. Ik ben er zeker van dat u nadien toch aan iets anders zal moeten denken als u de Roos van Ann Christy hoort. Ik vond het een geslaagde voorstelling en het voelde goed om weer eens in Campo te zijn.
Vanavond en morgen kan u nog terecht in Campo voor de voorstelling. Doen, zou ik zeggen.
De vrouw die de horizon bereikt heeft in Campo, nog op 25 en 26 februari. Standaardprijs 9 euro/Reductie 6 euro of via de 5×5 Campo kaart
© 2011 GENTBLOGT VZW
De chemie tussen HB en Lies Pauwels heeft gewerkt, ook op zaterdagavond 26/2 (laatste voorstelling in Gent), op enkele schoonheidsfoutjes in Lies’ verbale communicatie na.
De theatermonoloog is vintage Brusselmans vanwege het spel van fictie (het verhaal van Vera Van de Velde) en werkelijkheid (hoe word je, ben je …etcetera een actrice zoals Lies Pauwels).
En ook Brusselmans ten voeten uit: het fictieve middenstuk met zijn absurde doorkijkjes naar de actualiteit en bizarre omkering van de waarden à la Vera’s zoontje Lukaku, de nietsnut die naakt, met erectie, de godganse dag blijft zitten of een perverse Dimitri Verhulst die Vera’s zwarte man Nkonko en zijn bodyguard, ontslaat.
Beklijvende vrouwenbeelden in dit theaterstuk: onder meer Lies Pauwels alias Ann Christy, De roos zingend en schreeuwend en rozen onder haar oksels en tussen haar benen (tegelijk erotisch, huiveringwekkend als een Christus aan het kruis, denkend aan het vrouwenlichaam met kanker) en Lies Pauwels alias Vera Van de Velde die de horizon bereikt als ze zich ophangt …etcetera.
Ook een John Muts, schrijver-loser, kon uiteraard niet ontbreken.
Ook een stuk over Brusselmans’ schrijverschap: videobeelden van hem vroeger en nu; toen was the sky the limit; nu is er ook voor de schrijver-old devil een succeshorizon en net zoals “een eenvoudige vrouw” zoals Vera, Lies Pauwels als actrice, …etcetera, moet hij blijven spelen, schrijven, kakken, pissen, …etcetera.
Toch beter en rijker dan De Canadese muur dankzij Brusselmans en Pauwels.