Gentblogt

Waar ik nog gewoond heb

dinsdag 11 maart 2008 21u40 | patricia | 3 reacties
Trefwoorden: wonen.

Mijn lijstje van woningen in Gent is kort, heel kort in vergelijking met mijn collega-redactieleden. Meer nog, ik had bijna nooit in Gent gewoond. Mijn moeder vond verder studeren niks voor meisjes en als het dan toch moest, dan ging ik niet op kot gaan. Groot was mijn verbazing toen ze op een dag thuis kwam met de mededeling: “ik heb een kot voor je.” Al voor ik het gezien had, was ik akkoord, ik wou in Gent wonen op kot. Een stagiaire op haar werk had vol enthousiasme over haar kotbazen verteld, die in hetzelfde huis woonden en waar ze vaak ging babysitten. Zoveel sociale controle moet mijn ma wel overtuigd hebben, denk ik. In totaal staat de teller nu op bijna 12 jaar, 7 als u enkel de jaren met woonplaats Gent op mijn identiteitskaart meetelt.

Sint-Kwintensberg (1996-2001)
Het huis is enorm met een oude dienstingang voor bedienden en dito trappen die de studenten inpalmden. Toen ik de kamer zag, was het slikken. Ze hadden me gewaarschuwd dat de kamer klein was en dat het bed boven de deur hing. Ik verdrong mijn hoogtevrees. Ik kon gewoon geen nee zeggen, anders zou het misschien toch pendelen worden en dat zou ik niet zien zitten. Voor de zekerheid sleurden we een slaapbank op die onmogelijke trap (waar ik enkel in nuchtere toestand eens afgedonderd ben). Ik heb één jaar in die kamer overleefd voor ik naar een verdieping hoger verhuisde. Maar voor ik volledig in herhaling val, het waren boeiende tijden. Op eigen benen leren staan, de dag rondkomen met naar de les gaan en op café gaan en omgaan met minder aangename situaties, zoals de muizen in de zomer, de zingende bovenbuur, het verleidelijke terras van Bluesette in de zomer als je moet blokken,… Ik ben er nog een jaar na mijn studies blijven plakken, met een bijkomende studie als excuus maar ik was ondertussen wel werkmens geworden.

Ja, dat is die steile straat richting Sint-Pietersplein, juist voor de top, naast de Bluesette

Lostraat (2001-2008)
Ik had met moeite mijn contract voor onbepaalde duur of ik zette mijn poot onder een lening bij de bank. Ja, dat waren de tijden dat het nog enigszins betaalbaar was voor een mens alleen, maar dat is een ander verhaal. Het huis is niks bijzonders, een arbeidershuis van veertien in een dozijn, met te dunne muurtjes en ouder dan u voor mogelijk houdt; maar het is mijn stek. Ik kon er meteen intrekken, ook al was het even kamperen tot de meubels geleverd werden. Mensen, een zolder dient om oude meubels op te slaan, uw kinderen zullen u ooit dankbaar zijn. Ik sliep de eerste jaren in de kinderkamer met afschuwelijk behangpapier met reuzen van vrachtwagens, terwijl mijn broer en pa de slaapkamer waar de vorige eigenaars de renovatie gestaakt hadden onder handen namen. Mijn werkmannen herleiden me meestal tot traiteur en aangever van schroevendraaiers, beitels, zagen, vijzen,… maar soms stroop ik ook zelf de mouwen op. Het is een verbouwing van lange adem, met alle anekdotes vandien, maar de keuken en badkamer zijn ondertussen wel uitgeleefd geworden. Het is er rustig wonen, ‘s morgens en rond een uur of vier staat er een file auto’s van ouders die hun kinderen afzetten, maar anders is het hier rustig. Soms eens een tram of een trein, maar mijn ouders geloven niet dat dit de stad is. Het is ook bijna onder de kerktoren, natuurlijk. Ik heb fijne buren, waar ik al eens een stuk gereedschap mag gaan lenen. In de tijd die ik er woon is de gemiddelde leeftijd van de straat serieus gedaald, en dan heb ik het niet over de scouts, en zijn ook heel wat huizen verbouwd ondanks de sterk gestegen prijs, waar de oudere bewoners het hoofd bij schudden.

Zijstraat van de Koningin Elizabethlaan, nog voor de eerste halte van tram 1

Mariakerke (2008-)
Tja, voor de liefde doet men zotte dingen, zoals verhuizen van een droom voor pendelaars naar een nachtmerrie voor pendelaars. De busverbinding van Mariakerke naar Sint-Pietersstation is nog erger dan erbarmelijk, zelfs met een slaapdronken kop ben ik nog rapper op de fiets dan met de bus. Maar Mariakerke is natuurlijk wel een groene gemeente met de Bourgoyen en Claeys-Bouaert op wandelafstand. Ook wel een grijze gemeente, want de gemiddelde leeftijd ligt er een stukje hoger zoals ik al kon merken aan alle wandelaars die hun hondje uitlaten langs ons huis en al dan niet commentaar geven op de voortgang van de werken. De uiteindelijke verhuis is voor deze zomer, als het mooi weer is en alles geschilderd.

Niet ver van de kerk…

© 2008 GENTBLOGT VZW